Poddasze

(...)Dopiero po chwili zdołałem złapać za stalowe półkole z drobnym zdobieniem w kształcie kwiatów, które robiło za klamkę. Nerwowo przełknąłem ślinę, pociągnąłem za uchwyt i aż zamarłem.
Oczekiwałem i domyślałem się wielu rzeczy, bardzo wielu. Ale nie tego co ujrzałem. Pomieszczenie było ogromne. W powietrzu nie unosił się nawet najmniejszy pyłek, a w samym pokoju, choć raczej sali panował przyjemny zapach lawendy. Buntownicze promyki słońca wpadały do pomieszczenia przez podarte zasłony osłaniające gęsto zasiane okna na obu równoległych ścianach w odcieniu przyjemnego beżu. Od drzwi odchodziła jedna droga, przyodziana miękką wykładziną. Tym, co wszakże pierwsze rzucało się w oczy nie były wcale wielkie, kryształowe żyrandole wiszące pod białym sufitem, rzucające magiczne refleksy na salę. O nie. Były to mniejsze lub większe stosiki najróżniejszych różności, niektóre nawet całkiem nowe. To w ogóle nie wyglądało na nieużywane, przerażające pomieszczenie, do którego ludzie udawali się tylko w ostateczności. I to właśnie wprawiło mnie w największe zdziwienie...Oraz wielkie składy antyków i zarazem największego badziewia. (...)

(...)Niestety nie uszedłem daleko. Wystarczyło, bym ominął pierwszy stojak ze starymi płaszczami oraz kapeluszami, by nagle w pomieszczeniu coś błysnęło. Nie zdążyłem nawet zareagować na to zdarzenie, gdy drzwi zostały zatrzaśnięte z niewiarygodną siłą. Odgłos, jaki przy tym się rozległ ogłuszył mnie na parę, krótkich sekund. Cofnąłem sie przerażony, a następnie rozejrzałem. Nic. Pusto.(...)

(...)Wtedy też przełykając szybko ślinę odwróciłem się i zobaczyłem ...samego siebie, odbitego w dużym lustrze niecały metr dalej. Podskoczyłem przestraszony spodziewając się czegoś zupełnie innego. Ale wtedy pomiędzy belkami przy suficie przemknęła po raz kolejny bezkształtna postać. Domyśliłem się, że to ta sama istota, która przed chwilą do mnie zagadała. Dodatkowo ... Zdołałem ujrzeć końcówkę puszystego, lisiego ogonu. Powoli kojarzyłem fakty. Ale zbyt wolno.(...)

(...)Odbijając się zwinnie od regału, na którym jeszcze parę sekund temu siedziałem, wylądowałem gładko na panelach i wraz ze zwinnymi oraz płynnymi ruchami ciała ruszyłem w kierunku kręconych schodów prowadzących na strych., czyli mój dom. Bawił mnie ten śmieszny i głupi ludzki rytułał, wedle którego musieli ukraść jedną z rzeczy umieszczonych w mym holu.(...)

~by Lazare
Część KP Tak, jestem takim leniem